O Σεβασμιώτατος εξηγεί πως ο Χριστός δε θέλησε να επιβάλει τον εαυτό Του με θαύματα και υπερφυσικές αποδείξεις, αλλ’ αντίθετα θεμελίωσε το ύψιστο γεγονός της Αναστάσεως, ανατρέποντας το κύρος της ιστορικής αντικειμενικότητας με την πίστη.
Στο μήνυμά του προς τους πιστούς, υπογραμμίζει ότι η μεγάλη πρόκληση είναι να αποδειχθεί η πίστη μας, η οποία μάς οδηγεί στην αποκάλυψη των εσχάτων.
H πασχαλινή εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας
«ΜΑΚΑΡΙΟΣ ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, ὑπέρτιμος καί Ἐξαρχος πάσης Ὠκεανίας, τοῖς Θεοφιλεστάτοις Ἐπισκόποις, τῷ εὐαγεῖ κλήρῳ, ταῖς μοναστικαῖς ἀδελφότησι, τοῖς Προέδροις τῶν ἐντίμων Ἐκκλησιαστικῶν Συμβουλίων καί Φιλοπτώχων Ἀδελφοτήτων, τοῖς διδάσκουσι καί τοῖς διδασκομένοις ἐν τοῖς Σχολείοις, τοῖς ἐργαζομένοις ἐν τοῖς φιλανθρωπικοῖς καθιδρύμασι καί παντί τῷ χριστεπωνύμῳ πληρώματι τῆς ἐν Αὐστραλίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, χάρις εἴη καί εἰρήνη παρά τοῦ ἐνδόξως Ἀναστάντος Σωτῆρος Χριστοῦ.
Τιμιώτατοι Ἀδελφοί συνεπίσκοποι καί ἀγαπητά μου παιδιά,
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀναμφισβήτητα ἕνα ἱστορικό γεγονός, τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε «ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος», δίχως δηλαδή τήν παρουσία μαρτύρων. Ἀντίθετα, στή Μεταμόρφωση, πού συνέβη σαράντα ἡμέρες πρίν ἀπό τή Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, παρόντες ἦταν οἱ τρεῖς πρόκριτοι μαθητές, ἐνῶ καταγράφεται ἡ ἀνθρώπινη παρουσία ἀπό τούς Εὐαγγελιστές καί κατά τή διάρκεια τῶν Παθῶν. Συγκρίνοντας ὅμως τό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως μέ τά γεγονότα τῶν Παθῶν, θά παρατηρήσουμε μερικές βασικές διαφορές. Ἐνῶ, γιά παράδειγμα, στή Μεταμόρφωση ὁ Θεός Πατέρας εἶναι παρών καί ἀκούγεται ἡ φωνή Του, στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ Θεός φαίνεται νά εἶναι τελείως ἀπών‧ στό ὄρος Θαβώρ ἔχουμε θρίαμβο καί φῶς, νεφέλη καί δόξα, ἐνῶ στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ διαφαίνονται ἔντονα ἡ μοναξιά καί ἡ ἀγωνία τοῦ Ἰησοῦ μέσα στό πυκνό σκοτάδι, οἱ ὁποίες ἐκφράζονται μέ τούς λόγους Του: «περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου» (Ματθ. Κστ΄, 38). Παρόμοια, στή Σταύρωση πού ἀκολούθησε τά γεγονότα τῆς Γεθσημανῆ, δέν ὑπάρχει κανένα στοιχεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ οὔτε τῆς μεσσιανικῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, σέ σημεῖο μάλιστα πού ἡ ἀνοχή Του καί ἡ ὑπομονή Του προκάλεσαν τόν χλευασμό τῶν σταυρωτῶν Του, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν: «εἰ βασιλεύς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ καί πιστεύσομεν ἐπ᾽ αὐτῷ» (Ματθ. Κζ´, 42).
Αὐτό συνέβη, διότι ὁ Χριστός δέ θέλησε νά ἐπιβάλει τόν ἑαυτό Του μέ θαύματα καί ὑπερφυσικές ἀποδείξεις. Ἀντιθέτως, θεμελίωσε τό ὕψιστο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως, ἀνατρέποντας τό κῦρος τῆς ἱστορικῆς ἀντικειμενικότητας μέ τήν πίστη. Γι᾽ αὐτό, τόσο ὁ Χριστός ὅσο καί οἱ Εὐαγγελιστές δέν ἐπινόησαν ἀργότερα μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, γιά νά κάνουν τό γεγονός πιό πιστευτό. Οἱ συγκεκριμένες ἀνθρώπινες μαρτυρίες θά ἦταν ὀλέθριες, θά ἦταν ἀπόδειξη ἀνθρωπινότητας καί κτιστότητας, λογικῆς καί χρονικῆς συγκυρίας, ἐνῶ τώρα ἡ Ἀνάσταση καθίσταται γεγονός πίστεως πού μᾶς καλεῖ σέ μιά ὑπαρξιακή ὑπέρβαση.
Ἡ μεγάλη πρόκληση, ἑπομένως, δέν εἶναι νά ἀποδειχθεῖ ἡ Ἀνάσταση ἀλλά ἡ πίστη μας, ἡ ὁποία, ὡς ἐκστατικό βίωμα, μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη στά ὁρώμενα καί ἐπιβεβαιούμενα, μᾶς βοηθᾶ νά ἀποδράσουμε ἀπό τά ἀσφαλῆ, τά σίγουρα, τά λογικά καί μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀποκάλυψη τῶν ἐσχάτων. Μέ τήν πίστη καλούμαστε ὅλοι νά γίνουμε αὐτόπτες μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως, γιατί ὄντως ἡ πίστη ὁδηγεῖ στό θαῦμα ἤ, γιά νά τό ποῦμε καλύτερα καί θεολογικότερα, ἡ πίστη εἶναι ἔνα μοναδικό θαῦμα πού ξεκινᾶ ἀπό τό κενό μνημεῖο τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί καί ἀγαπητά μου παιδιά! Χρόνια πολλά!
Ἐν Σύδνεϋ, τῇ Κυριακῇ τοῦ Πάσχα, 24ῃ Ἀπριλίου 2022.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπός σας
† Ὁ Αὐστραλίας Μακάριος».
cnn.gr
