Είχε την σωτήρια σκέψη, όπως αναφέρει στο CNNi, να καλύψει το πρόσωπό της με το αίμα συμμαθήτριάς της ώστε να φαίνεται νεκρή.
Η 11χρονη είπε ότι αυτή και οι συμμαθητές της παρακολουθούσαν την παιδική ταινία Λίλο & Στιτς σε μια τάξη στην οποία βρίσκονταν και οι δύο δασκάλες, η Ίρμα Γκαρσία και η Έβα Μιρέλες, οι οποίες έπεσαν νεκρές από τις σφαίρες του Σαλβαδόρ Ράμος, του 18χρονου δράστη.
Οι μαθητές είχαν τελειώσει τα μαθήματά τους όταν οι δασκάλες έμαθαν ότι υπήρχε ένας ένοπλος στο κτήριο και μία από αυτές πήγε να κλειδώσει την πόρτα. Ωστόσο, όπως διηγείται η Μία, ο ένοπλος ήταν ήδη εκεί.
Το κορίτσι περιέγραψε ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα: Ο δράστης μπήκε στην τάξη και αφού είπε «καληνύχτα» πυροβόλησε πρώτα τη μία δασκάλα και στη συνέχεια την άλλη και μαζί της πολλούς από τους συμμαθητές της. Είπε ότι οι σφαίρες «πετούσαν» δίπλα της και ότι θραύσματα έπεσαν στους ώμους και το κεφάλι της τραυματίζοντάς τη.
Η Μία είπε ότι ο δράστης, αφού πυροβόλησε τους μαθητές στην τάξη της, πέρασε στη διπλανή αίθουσα. Από δίπλα άκουσε κραυγές και πυροβολισμούς και αφού σταμάτησαν, ο δράστης όπως είπε άρχισε να παίζει δυνατά θλιβερή μουσική.
Στο μεταξύ, το κορίτσι με μια φίλη της κατάφεραν να πάρουν το τηλέφωνο της νεκρής δασκάλας της και να καλέσουν το 911 για βοήθεια.
Η Μία είπε ότι φοβόταν ότι ο ένοπλος θα επέστρεφε στην τάξη της για να σκοτώσει αυτήν και μερικούς άλλους συμμαθητές της που είχαν επιζήσει από τους πυροβολισμούς. Έτσι, βούτηξε τα χέρια της στο αίμα συμμαθήτριάς της που ήταν νεκρή δίπλα της, και μετά άλειψε το αίμα παντού στο πρόσωπο και το σώμα της για να μοιάζει με νεκρή. Είχε την αίσθηση – όπως είπε – ότι έμεινε επί τρεις ώρες καλυμμένη με το αίμα.
Στη συνέχεια, αντιλήφθηκε ότι η αστυνομία, βρισκόταν έξω από το σχολείο και κλαίγοντας αναρωτήθηκε γιατί δεν μπήκαν μέσα να τους σώσουν.
Η μητέρα της Μία είπε ότι η κόρη της είναι τραυματισμένη, δεν μπορεί να κοιμηθεί και ότι έχει ξεκινήσει θεραπεία.
Η μητέρα της είπε επίσης στο CNNi ότι την ημέρα του μακελειού πήγε την Μία στο γιατρό γιατί είχε ένα πόνο πόνο στο αυτί και στη συνέχεια της είπε να μην πάει στο σχολείο, αφού, ήταν μια από τις τελευταίες μέρες των μαθημάτων πριν από τις καλοκαιρινές διακοπές και τα παιδιά, έβλεπαν απλώς ταινίες. Ωστόσο η Μία επέμενε να επιστρέψει για να δει τους φίλους της, οπότε και η μητέρα της υποχώρησε και την πήγε στο σχολείο περίπου μια ώρα πριν από τους πυροβολισμούς.
«Όλοι ήταν τρομαγμένοι, τους είπα να κάνουν ησυχία»
Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία 10χρονης που βρέθηκε στο σχολείο την ώρα της επίθεσης και έζησε τον εφιάλτη.
Έχοντας μόλις τελειώσει το μάθημα της γυμναστικής, μια τελετή απονομής και την ταινία «The Jungle Cruise», η Τζέμα Λόπεζ βρισκόταν μαζί με τους συμμαθητές της στην αίθουσα 108, τελειώνοντας τις εργασίες της και «κάνοντας ό,τι κάνουμε», όπως το θέτει η ίδια μιλώντας στους New York Times.
Εκείνη τη στιγμή άκουσε έναν συνεχόμενο δυνατό θόρυβο από μακριά. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν πυροβολισμοί, μετά όμως είδε αστυνομικούς έξω από το παράθυρό της και άκουσε ακόμη πιο έντονο θόρυβο.
«Όλοι φοβήθηκαν, και τους είπα να κάνουν ησυχία», λέει η 10χρονη Τζέμα. Μία από τις συμμαθήτριές της νόμιζε ότι ήταν πλάκα και γέλασε. Η Τζέμα την έσπρωξε.
Η ίδια και οι συμμαθητές της, χρόνια τώρα, λαμβάνουν εκπαίδευση για το τι να κάνουν αν κάποιος ένοπλος μπει μέσα στο σχολείο. «Κάνουμε συχνά εξάσκηση, από τον παιδικό σταθμό ή το νηπιαγωγείο», λέει. Έκλεισε τα φώτα στην αίθουσα, όπως ακριβώς έχει μάθει να κάνει, και κρύφτηκε κάνω από ένα μεγάλο τραπέζι.
Η Τζέμα λέει ότι δεν φοβάται εύκολα. «Νομίζω ότι το έχω πάρει από τον θείο μου», λέει. «Ο θείος μου δεν φοβάται καθόλου». Σε σχέση με κάποιους από τους συμμαθητές της ήταν πιο ήρεμη, λέει.
Αλλά ποτέ στη ζωή της δεν είχε ακούσει πυροβολισμούς σαν αυτούς. Η μόνη προηγούμενη εμπειρία της στην πραγματική ζωή ήταν στα 5 της, όταν ο θείος της την άφησε να πυροβολήσει με το αεροβόλο του.
«Άκουσα πολλούς ακόμη πυροβολισμούς και μετά έκλαψα λίγο», θυμάται. «Και η κολλητή μου η Σόφι έκλαιγε επίσης δίπλα μου».
Τελικά, ένας αστυνομικός μπήκε στην αίθουσα και ρώτησε αν όλοι ήταν καλά. Τότε, είπε σε όλη την τάξη να φύγουν γρήγορα από το σχολείο και σένα γραφείο κηδειών στο τέλος του δρόμου.
«Νομίζω ότι έτρεξα πιο γρήγορα απ’ ό,τι έχω τρέξει σε όλη μου τη ζωή», λέει η Γκέμα. Μόλις έφτασε στο καταφύγιο, είπε: «Ένιωσα πολύ πιο ασφαλής αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Πίστευα ότι ο άντρας θα ερχόταν ξανά, αυτή τη φορά στο γραφείο τελετών».
Η γιαγιά της Τζέμα, Φερνάντα Μορένο, ήταν στο μαγαζί με τον αδελφό της, όταν άκουσε ότι το σχολείο έχει αποκλειστεί. Όταν έτρεξε προς το σχολείο, βρέθηκε μπροστά σε ένα χάος. Αστυνομικοί διέταζαν το συγκεντρωμένο πλήθος έξω από το σχολείο να κάνει πίσω. «Κάποιος έκλαιγε και ούρλιαζε», θυμάται η κυρία Μορένο «Δεν ήξερα τι να κάνω. Ένιωθα σαν σκύλος. Ήθελα απλώς να πηδήξω τον φράχτη».
Παρόλα αυτά, υπάκουσε τις οδηγίες.
Όταν τελικά ξανασυναντήθηκε με την Τζέμα, κατακλίστηκε από ανακούφιση. «Την είδα — Θεέ μου!» θυμάται. Ένιωθε τα δάκρυα να αναβλύζουν και ήθελε να κλάψει. Παρόλα αυτά προσπάθησε να συγκρατηθεί για χάρη της μικρής και έσφιξε την Τζέμα όσο πιο πολύ μπορούσε κοντά της.
cnn.gr
