Στην εποχή της ηλεκτροκίνησης, η ισχύς έχει γίνει… φθηνή. Και αυτό, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, συνιστά υπαρξιακή απειλή για τα πανάκριβα super και hypercars.
Διότι τι νόημα έχει να δώσει κανείς εκατομμύρια για ένα ηλεκτρικό υπερ-αυτοκίνητο όταν ένα απλό και προσιτό Hyundai Ioniq 5 N επιταχύνει από στάση έως τα 100 χλμ./ώρα σε μόλις 3,4 δεύτερα;
Η ηλεκτροκίνηση έφερε μια αθόρυβη επανάσταση: τον εκδημοκρατισμό των πολλών ίππων και των εντυπωσιακών επιδόσεων. Στο παρελθόν ο συνδυασμός αυτός ήταν διαθέσιμος μόνο για λίγους ενώ τώρα μπορεί να βρεθεί σε πολλά BEVs (Battery Electric Vehicles).
Eπίσης στο παρελθόν ο συγκεκριμένος συνδυασμός προέκυπτε από κινητήρες με πολλούς κυλίνδρους, πολύπλοκο σχεδιασμός και πολλά κυβικά και φυσικά με συναισθηματική ένταση.
Σήμερα, στα ηλεκτρικά, η ισχύς είναι σχεδόν «plug-and-play». Και όσο κι αν εντυπωσιάζουν τα νούμερα, έχουν πάψει να ξεχωρίζουν.
Ο επικεφαλής της Corvette, Tony Roma, και ο Mate Rimac της Rimac συμφωνούν: η απόλυτη επιτάχυνση δεν αρκεί πια. Οι πελάτες αναζητούν κάτι εμπειρικά μοναδικό -το σασπένς, τον ήχο, τη μυρωδιά, τη δραματικότητα. Όλα όσα ένα ηλεκτρικό όχημα δύσκολα προσφέρει.
Η Rimac για παράδειγμα δυσκολεύεται να πουλήσει το hypercar της, το Nevera, ενώ η Pagani και η Koenigsegg δηλώνουν πως οι πελάτες τους προτιμούν τον ήχο ενός V12 από τη σιωπή των κιλοβάτ.
Και αυτό γιατί ένα supercar δεν είναι μόνο οι επιδόσεις, θεωρητικές και πραγματικές. Είναι η ένταση, το συναίσθημα, η υπερβολή. Κι αν όλα τα αυτοκίνητα γίνουν σχεδόν το ίδιο γρήγορα, τότε ένα supercar δεν θα έχει πια νόημα.
Πηγή
