«Έκανα γενικά αθλητικές δραστηριότητες από παιδί, αλλά όχι συστηματικά ή επαγγελματικά. Το αρχικό μου κίνητρο ήταν να επανέλθω σε καλή φυσική κατάσταση, να χάσω κιλά. Το τρέξιμο όμως με κέρδισε πολύ γρήγορα, γοητεύτηκα από τη διαδικασία, προπόνηση και συμμετοχή σε αγώνες. Τα βρήκα όλα στο τρέξιμο και ένιωθα καλά με το σώμα και τη ψυχή μου.
Όλα ξεκίνησαν πάντως, από ένα συνάδελφό μου, οδοντίατρο από τα Ιωάννινα, που είχε κάνει μια ανάρτηση μετά τον τερματισμό του στο Μαραθώνιο στο Καλλιμάρμαρο και είχε περιγράψει με συγκινητικά λόγια την εμπειρία του. Κατάλαβα ότι αυτό πρέπει να είναι κάτι πολύ δυνατό και για τη ψυχή του ανθρώπου. Σκέφτηκα ότι μπορώ και εγώ» δήλωσε αρχικά στη συνέντευξή της στην ιστοσελίδα του ΣΕΓΑΣ..
«Είναι μια καταπληκτική γυναίκα και προπονήτρια. Κάναμε τα πρώτα μας μέτρα στο παγωμένο χορτάρι, καθώς είχε χιονίσει τότε και τη ρώτησα μετά την προπόνηση, αν θα τα καταφέρω. Ήταν θετική. Συνέχισα, ρωτώντας, αν θα με έβλεπε να ολοκληρώνω και το Μαραθώνιο τον προσεχή Νοέμβριο στην Αθήνα. “Ναι θα τα καταφέρεις. Φαίνεται από την ενεργητικότητά σου και τον τρόπο που τρέχεις”. Έτσι κι έγινε. Τον Νοέμβριο έκανα τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Συναρπαστικό. Τερμάτισα σε 4 ώρες και 10 λεπτά. Κατάλαβα μετά ότι μπορώ να τρέξω κι άλλο και να βελτιώνομαι. Τον Μάιο του 2016 έτρεξα στην Πράγα και μετά έβαλα στόχο τους Majors».
Το 2016, το Νοέμβριο, έτρεξε στη Νέα Υόρκη, το 2017 τον Απρίλιο στο Λονδίνο και τον Οκτώβριο στο. Σικάγο. Το 2018 τον Απρίλιο στη Βοστόνη και τέλη Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο. Ολοκλήρωσε το σετ το Φεβρουάριο του 2019 στο Τόκιο. Περιγράφοντας με λίγα λόγια τον κάθε αγώνα μας είπε:
«Νέα Υόρκη: Όμορφη πόλη, αλλά το μοναδικό που έχει είναι ο κόσμος της. Οι θεατές, κύμα ανθρώπων, από το 2ο-3ο χλμ., βγαίνεις από το Long Island και μόλις περνάς τη γέφυρα Verrazzano και πέφτεις στο Brooklyn, ακούς τη βοή του κόσμου που σε περιμένει και δεν τελειώνει ποτέ, σε υποστηρίζουν, χειροκροτούν μέχρι τον τερματισμό.
Λονδίνο: Κρατώ ότι έκανα το ρεκόρ μου (3:39), αλλά χάθηκα στον αγώνα σε ό,τι αφορά να τον “ζήσω”, οπότε ένιωσα τη διαδρομή τη δεύτερη φορά. Είναι από τους πιο δύσκολους Majors και δύσκολη η συμμετοχή, καθώς έχει πολλούς Βρετανούς.
Σικάγο: Ωραία διαδρομή, περνάς μέσα από το κέντρο της πόλης και τις γέφυρες με τα κανάλια.
Βοστόνη: Άσχημες συνθήκες για μένα, γιατί έβρεχε σε όλη τη διάρκεια και έκανα 4:01. Είναι όμως διάχυτη σε κάθε χιλιόμετρο η ιστορικότητα του αγώνα.
Βερολίνο: Λίγο πριν από τον τερματισμό περνάς την Πύλη του Βρανδεμβούργου που κάποτε χρόνια χώριζε δύο κράτη, δύο κόσμους.
Τόκιο: Ολοκλήρωσα του Six Majors, αλλά η ιαπωνική φιλοσοφία είναι συνδεδεμένη με τον αγώνα. Αυστηρούς κανονισμούς από την αρχή μέχρι το τέλος, π.χ. χωρίς σκουπίδια και τουαλέτες».
Φέτος η Μαρία Σταβάρα – Μητσιά θα τρέξει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο με τους «Δρομείς Ελπίδας», όπως πράττει από το 2019.
«Το συναίσθημα στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο είναι μοναδικό και κάθε χρόνο πιο έντονο. Αυτή η στιγμή που στρίβεις και κατεβαίνεις την Ηρώδου Αττικού και βλέπεις το Παναθηναϊκό Στάδιο να ανοίγεται μπροστά σου, είναι ένα συναίσθημα που παραμένει αναλλοίωτο, κάθε φορά μεγαλειώδες και σβήνει όλη την κούραση των προηγούμενων χιλιομέτρων».//Α.
Πηγή
