Στο περιοδικό ΟΚ! και στην Άρτεμη Θύμιου μίλησε ο Κώστας Μακεδόνας κι έκανε μία αναδρομή στην καλλιτεχνική του πορεία και τις συνεργασίες που έχει κάνει.
Ποια θα έλεγες ότι ήταν η μεγαλύτερη στιγμή χαράς που έχεις ζήσει ως πιλότος;
Μία που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν όταν πήγα να παραλάβω το πτυχίο μου το 1988, τότε που έγινα επαγγελματίας πιλότος. Πήγα στην Υπηρεσία Πολεμικής Αεροπορίας και με έπιασε μία απίστευτη συγκίνηση. Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τα κατάφερα. Κι άλλες στιγμές όμως θα μπορούσα να πω, αν γυρίσουμε πίσω. Το πρώτο σόλο: όταν πετάς μόνος σου χωρίς κανέναν. Αργότερα, όταν πήγα στην αεροπορική εταιρεία και άρχισα να πετάω μεγάλα αεροπλάνα. Όταν βγήκα κυβερνήτης, εκπαιδευτής, εξεταστής. Αλλά και η κάθε πτήση, η κάθε μέρα σε αυτή τη δουλειά κρύβει ωραίες στιγμές μαζί με τις άσχημες και τις ζόρικες.
Αν κάνω την ίδια ερώτηση σε σχέση με την πορεία σου στη μουσική;
Κι εκεί είναι τόσο πολλές οι στιγμές. Η αναγνώριση καταρχάς από τις παρέες μου, τους φίλους μου στο σχολείο που με είχαν ξεχωρίσει ως έναν καλό τραγουδιστή και το έλεγαν όλοι. Όλα αυτά που κάναμε τότε, μικροί, και ένιωθα ότι υπήρχε φοβερή ανταπόκριση. Οι προτάσεις για δουλειά. Η πρώτη φορά που δούλεψα σε μεγάλο μαγαζί με ορχήστρα, φώτα και ήχο επαγγελματικό. Οι συναυλίες. Όταν με ανακάλυψε ο Σταμάτης Κραουνάκης στη Θεσσαλονίκη το 1987 και ξεκίνησε αυτή η διαδικασία. Όταν ήρθα στην Αθήνα και ξαφνικά βρέθηκα να τραγουδάω πρόσωπο με πρόσωπο, με ένα μικρόφωνο, με τη Μοσχολιού, η οποία ήταν ίσως η πιο αγαπημένη τραγουδίστρια των γονιών μου. Όλα αυτά και όλες οι συνεργασίες που ήρθαν στο μέλλον. Ευτυχώς έχω να θυμάμαι καλά. Οι κακές στιγμές δεν ήταν πολλές. Έφαγα πολύ ζόρι, πολλή μελέτη, πολλή δουλειά αλλά δεν ήταν κακές οι στιγμές που έζησα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που τις έχω ξεχάσει. Έχει να κάνει με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις; Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να μαλώσει κανείς μαζί μου ή να μαλώσω εγώ μαζί του. (Γελάει.)
Αποφεύγεις τις εντάσεις δηλαδή.
Δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν εντάσεις. Είμαι εντελώς απέναντι σε όλο αυτό το πράγμα του ανταγωνισμού σε αυτή τη δουλειά. Όταν κάνεις καλλιτεχνική δουλειά, καλό είναι όλοι να παλεύουν για τον ίδιο στόχο: να δώσουν καλά πράγματα, να αφήσουν κάτι πίσω στην ιστορία. Ο ανταγωνισμός και οι τσακωμοί είναι ό,τι χειρότερο. Δεν λείπουν αλλά είναι κάτι που με ενοχλεί και με αηδιάζει.
Η υστεροφημία ήταν που σε κράτησε σε τροχιά επαγγελματική στο τραγούδι;
Από μικρός παρατηρούσα τις πορείες άλλων ανθρώπων. Κάποιους από αυτούς τους θαύμαζα και για άλλους έλεγα «δεν θέλω να το κάνω ποτέ αυτό». Προσπάθησα λοιπόν να μιμηθώ τη νοοτροπία και αυτά που έκαναν κάποιοι που θαύμαζα. Βλέποντας, για παράδειγμα, τραγουδιστές που ακολουθούσαν διαδρομή ερμηνεύοντας τραγούδια σημαντικών δημιουργών θέλησα να ακολουθήσω κι εγώ αυτό τον δρόμο. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί προέκυψε η συνεργασία από την αρχή με τον Σταμάτη ο οποίος με έβγαλε στον χώρο. Πριν βρεθώ όμως με τον Σταμάτη υπήρχαν και προτάσεις από μικρές δισκογραφικές εταιρείες τότε στη Θεσσαλονίκη που ήρθαν και μου είπαν: «Κοίτα, εμείς παίρνουμε χρήματα από τραγουδιστές για να τους κάνουμε δισκογραφία αλλά επειδή εσύ έχεις τέτοια φωνή, δεν θα πληρώσεις τίποτα». Μου έβαλαν όμως τα τραγούδια και δεν μου ταίριαζαν. Ήταν από αυτά που δεν μένουν πίσω. Τους έλεγα: «Εγώ δεν ονειρεύομαι να κάνω αυτό, σας ευχαριστώ. Με τιμά πάρα πολύ αλλά πιστεύω ότι δεν μου ταιριάζουν αυτά τα τραγούδια». Και δεν το έκανα και πιστεύω ότι αυτό το εισέπραξα από την τύχη μου. Θα μπορούσα να έχω κάνει μια διαφορετική αρχή και να ήταν αλλιώς τα πράγματα.
