Πως ο βροχερός καιρός, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, λίγη μπίρα και οκτώ γκολ, μπορούν να δημιουργήσουν μια από τις πιο ξεχωριστές εμπειρίες της ζωής σου;
Είναι Κυριακή 12 Νοεμβρίου και το βροχερό Λονδίνο κινείται σε ρυθμούς ντέρμπι. Η Τσέλσι υποδέχεται τη Μάντσεστερ Σίτι, το Stamford Bridge έχει βάλει τα καλά του και οι “μπλε” ήδη έχουν γεμίσει τις παμπ. Η μπίρες δίνουν και παίρνουν και η ώρα δεν περνά…
Aπομένουν κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες για τη σέντρα και τα εισιτήρια έχουν κάνει φτερά. Όμως η λαχτάρα να βρεθούμε στο γήπεδο και να γευτούμε τη… μαγεία της Premier League, μας οδήγησε στο να σερφάρουμε στο διαδίκτυο και στη συνέχεια να ρισκάρουμε αγοράζοντας τα μαγικά χαρτάκια από ένα αμφιβόλου εγκυρότητας ιστότοπο. Κι έτσι ξεκινήσαμε για το Stamford Bridge. Το μετρό γεμάτο φιλάθλους, ντυμένους στα μπλε. Συζητούσαν για την απόδοση της ομάδας τους στα προηγούμενα παιχνίδια, ενώ η αγωνία τους για το μεγάλο ντέρμπι ήταν εμφανής στα πρόσωπα τους.
Κατεβήκαμε στη στάση Fulham Broadway και κατευθυνθήκαμε για το γήπεδο. Βρήκαμε τη θύρα και σκανάροντας τα εισιτήριά μας, νιώσαμε την απόλυτη χαρά. Η οθόνη έδειξε το πράσινο φως και επιβεβαίωσε την επιμονή μας να αγοράσουμε τελικά τα μαγικά χαρτάκια. Περνώντας τα κιγκλιδώματα, ανεβήκαμε τα σκαλιά, βγήκαμε στην κερκίδα και… αυτό ήταν! Έρωτας με την πρώτη μάτια. Αέρας Premier League, ατμόσφαιρα ονειρική και μερικοί από τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο στο… χορτάρι.
Όμως ο κόσμος ήταν μαζεμένος στο κάτω μέρος της κερκίδας. Εκεί που το αλκοόλ επιτρεπόταν, μπορούσες να δεις ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου, γυναίκες και παιδιά, όλοι εκείνοι που αγαπούν το άθλημα. Ήταν πέντε λεπτά πριν τη σέντρα του ματς. Σιγά, σιγά το μπαρ άδειαζε και το γήπεδο έκλεβε όλη τη λάμψη του γεγονότος.
H “Remembrance Day” και ο συμβολισμός της
Ήταν η “Remembrance Day“. Η 11η Νοεμβρίου γιορτάζεται με ιδιαίτερη τιμή, καθώς αποτελεί την ημέρα όπου έλαβε και επίσημα τέλος ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτός που είχε ως αποτέλεσμα, πάνω από 20 εκατομμύρια νεκρούς και φυσικά μεταξύ αυτών και Άγγλους, Σκωτσέζους, Ιρλανδούς και Ουαλούς. Μια κόκκινη παπαρούνα κοσμούσε το γήπεδο και η φράση “Chelsea Remembers“. H παπαρούνα είναι το σύμβολο αυτής της ημέρας καθώς όπως αναφέρεται ήταν το πρώτο λουλούδι που άνθισε στα λιβάδια της Φλάνδρας στο Βέλγιο μετά το τέλος των εχθροπραξιών, όπως επίσης και το κόκκινο χρώμα που συμβολίζει το αίμα που χύθηκε από τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους.
Ένα παιχνίδι… θρίλερ
Μετά από το τελετουργικό μνήμης… η ματσάρα είχε μόλις ξεκινήσει. Την παράσταση από τις κερκίδες έκλεβε ο Έρλινγκ Χάαλαντ ο οποίος δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος με τη σωματική του διάπλαση, αλλά και τις κινήσεις του στον αγωνιστικό χώρο. Το πρώτο γκολ με το εύστοχο πέναλτι του Νορβηγού ήταν γεγονός και τα υπόλοιπα είναι… ιστορία.
Στο 79ο λεπτό ήρθε η σειρά ενός παλιού “μπλε” να περάσει στο… χορτάρι. Και οι Λονδρέζοι απέδειξαν πως ο Κόβασιτς θα είναι για πάντα στην καρδιά τους, ξεσπώντας σε χειροκροτήματα καθώς ο Κροάτης πατούσε στον αγωνιστικό χώρο.
To… αξέχαστο φινάλε
Κι ενώ το παιχνίδι όδευε προς το τέλος του με το σκορ στο 3-3 το οποίο φάνταζε ιδιαίτερα χορταστικό αλλά και δίκαιο με την εικόνα των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο, τίποτα δεν είχε τελειώσει. Στο 87ο λεπτό η Μάντσεστερ Σίτι βρήκε δίχτυα με τον Έρλινγκ Χάαλαντ να κάνει το 4-3 και να σκοτώνει την Τσέλσι στο Stamford Bridge. Οι Λονδρέζοι όμως δεν έδειχναν διατεθειμένοι να το αφήσουν έτσι… Η βροχή είχε δυναμώσει και ο Μπρόγια, που μετρούσε ελάχιστα λεπτά στο γήπεδο θα ήταν αυτός που θα κέρδιζε το πέναλτι, που πανηγυρίστηκε σαν γκολ στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης. Ο Πάλμερ δεν… αστόχησε από τα έντεκα βήματα και σκόραρε απέναντι στον παλιό συμπαίκτη του Έντερσον, στέλνοντας τη μπάλα στην επάνω αριστερή γωνία δίνοντας το σύνθημα για τη γιορτή που θα ακολουθούσε.
Όλοι οι παίκτες αποθεώθηκαν από τους Λονδρέζους, ενώ οι Τιάγκο Σίλβα και Στέρλινγκ που έδωσαν και την… ψυχή τους στον αγωνιστικό χώρο, είχαν την τιμητική τους.
Η διαδρομή προς την έξοδο έμοιαζε με γιορτή. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους εν μέσω εορτασμών, ενώ οι παμπ γύρω από το γήπεδο γέμισαν ξανά. Η πόλη ζούσε και ανέπνεε για το εν λόγω ματς. Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος γι’ αυτά τα 90 και… κάτι παραπάνω λεπτά και όλα να συνέχισαν από την αρχή. Εμείς πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το κεντρικό Λονδίνο με τον οδηγό να μην σταματά να μιλά για το ντέρμπι και να μας προβληματίζει με την πρώτη του ερώτηση «Αλήθεια ήταν πέναλτι αυτό του Χάαλαντ; Το VAR κοιμάται»…
Πηγή
