Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για όσα είδαμε στον τελικό, αλλά κυρίως για όσα μπορούμε να δούμε μετά από αυτόν τον τελικό.
Δεν με εξέπληξε τίποτα στον τελικό. Αν μάλιστα μου ζητούσε κάποιος να του πω τι θα συμβεί στον τελικό, θα του έλεγα ό,τι ακριβώς συνέβη. Η Λίβερπουλ θα είναι μία καλύτερη ομάδα μέσα στο χορτάρι, όλες οι στατιστικές κατηγορίες θα το επιβεβαιώνουν, αλλά το τρόπαιο θα το έπαιρνε η Ρεάλ.
Αλλωστε το έγραψα και την παραμονή του τελικού σε αυτήν εδώ την γωνιά, με τίτλο «Πως κερδίζεις κάποιον που πήρε επτά συνεχόμενους τελικούς;». Το ερώτημα ήταν ρητορικό και η απάντηση μέσα από το κείμενο διευκρίνιζε ότι η Λίβερπουλ είναι η καλύτερη ομάδα, αλλά η Ρέαλ ξέρει να το παίρνει χωρίς όχι να είναι καλύτερη, αλλά χωρίς καν να είναι καλή.
Αυτό συνέβη και στο Παρίσι λοιπόν. Και δεν είναι μόνο το 23-3 των τελικών προσπαθειών που το επιβεβαιώνει, ήταν και πολλά άλλα. Είπαμε όμως για τη Ρεάλ που από το 1981 και μετά σε όποιον τελικό κι’ αν έχει πάει τον έχει κερδίσει δεν παίζει κανένα ρόλο, το αν είναι καλύτερη από τον αντίπαλο. Και δεν είναι μόνο η Ρεάλ, είναι όλοι οι Ισπανοί με τους τελικούς. Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, ο 21ος αιώνας, τουλάχιστον ως τώρα, είναι ο αιώνας που οι Ισπανοί κυριαρχούν, που πήραν τη θέση του περίφημου ρητού για τους Γερμανούς που κερδίζουν πάντα στο φινάλε. Οι Ισπανοί κερδίζουν πάντα στον τελικό. Πάντα όμως. Οι τελευταίοι 17 ευρωπαϊκοί τελικοί, όλων των διοργανώσεων, στους οποίους βρέθηκαν αντίπαλοι μία ισπανική ομάδα και μία ομάδα από οποιαδήποτε άλλη χώρα, το αποτέλεσμα ήταν πάντα ίδιο. Και τις 17 φορές το σήκωσαν οι Ισπανοί. Ούτε εξαίρεση δεν έχουν αφήσει οι άτιμοι για να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Σε 17 τελικούς, έχουν 17 τρόπαια, ασύλληπτο, σχεδόν αδύνατο, αδιανόητο και να το σκεφτείς όχι να το κάνεις.
Η Ρεάλ ξεκίνησε τον τελικό και τέσσερις παίκτες της ενδεκάδας της είχαν πάρει το τρόπαιο τέσσερις φορές ο καθένας και επιπλέον ο κάθε ένας από αυτούς είχε παίξει πάνω από 100 φορές σε παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως είπε και ο Νίκος Νιόπλιας «άλλοι προσπαθούν να φτάσουν τις 100 συμμετοχές με ένα σύλλογο και δυσκολεύονται και αυτοί έχουν πάνω από 100 συμμετοχές μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ…». Αυτό είναι το στατιστικό που λέει την αλήθεια, που εξηγεί τι συνέβη στο Παρίσι, όχι το 23-3.
Ναι, θα μπορούσε να το έχει πάρει η Λίβερπουλ… Ασφαλώς, όπως θα μπορούσε να έχει αποκλείσει η Σίτι την Ρεάλ, όπως θα μπορούσε να αποκλείσει η Τσέλσι την Ρεάλ ή η Παρί. Ολες το επιχείρησαν, όλες ήταν καλύτερες, καμία δεν τα κατάφερε. Ούτε σε διπλά, ούτε σε μονό ματς. Οσοι μιλούν για τύχη, προφανώς δεν γνωρίζουν όχι μόνο τη Ρεάλ, αλλά και την έννοια της τύχης. Το τυχαίο γεγονός συμβαίνει σπάνια, δεν συμβαίνει σε κάθε ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν συμβαίνει σε κάθε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ…
Η επόμενη ημέρα όπως ήταν φυσικό βρήκε τους πάντες στη Λίβερπουλ απογοητευμένους. Λογικό. Εκαναν σχεδόν την τέλεια σεζόν και δεν πήραν κανέναν από τους μεγάλους τίτλους της χρονιάς. Εκαναν παρέλαση στους δρόμους της πόλης με τα δύο εγχώρια Κύπελλα και φυσικά δεν το χάρηκαν. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι να μιλάμε για αποτυχημένη σεζόν για την Λίβερπουλ ή έστω για μη πετυχημένη, υπάρχει απόσταση. Αυτή η ομάδα έπαιξε φέτος 63 ματς και έχασε μόλις τα τέσσερα από αυτά. Το γεγονός ότι αυτές οι ήττες της στέρησαν τα δύο μεγάλα τρόπαια, δεν είναι ασφαλώς ασήμαντο γεγονός, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο.
Η Λίβερπουλ το μεγάλο πρόβλημα δεν το έχει άλλωστε εκτός των τειχών, το έχει εντός. Ο Κλοπ είπε στους φίλους της ομάδας να κλείσουν εισιτήριο για τον επόμενο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και η ομάδα θα είναι εκεί. Δεν είναι… άπλας, όπως είπαν πολλοί. Το πιστεύει και είναι αρκετά πιθανό να συμβεί. Αν του έλεγαν όμως να πει στους οπαδούς της Λίβερπουλ «βγάλτε εισιτήριο για τη φιέστα του χρόνου θα πάρουμε το πρωτάθλημα…», μάλλον δεν θα το έλεγε…
Απέναντί του είναι η Σίτι, η οποία έχει προσθέσει τον Χάαλαντ. Συνεπώς μάλλον πάλι θα ξεπεράσει τους 90 βαθμούς στην κούρσα για τον τίτλο, πόσο εύκολο είναι να πάει ακόμη πιο ψηλά η Λίβερπουλ. Και αυτή εδώ είναι η δυσκολία αυτής της ομάδας. Πως, όταν είσαι το μέγεθος Λίβερπουλ και στο παρελθόν έχεις φτιάξει δυναστείες που σάρωναν τους τίτλους, να μιλήσεις για την καλύτερη Λίβερπουλ όλων των εποχών, στην πενταετία που η Σίτι έχει τέσσερα πρωταθλήματα και εσύ ένα; Μπορεί να το βλέπεις στο τερέν, να το πιστεύεις, να το ξεχωρίζεις αμέσως στο ποδόσφαιρο, αλλά δεν έχεις τα ασημικά για να στηρίξεις το αφήγημα. Και αυτή η ομάδα από ασημικά, άλλο τίποτε. Αυτή είναι η δυσκολία της επόμενης ημέρας για την Λίβερπουλ, η Σίτι και ο Πεπ.
Την ίδια ώρα η Ρεάλ, η οποία στην κακή χρονιά της πήρε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς Λιγκ, περιμένει την επόμενη σεζόν να είναι καλύτερη. Και έχει μεγάλες πιθανότητες να είναι καλύτερή. Το καλοκαίρι που γλιτώνει από μερικά βαρίδια των τελευταίων ετών (λήγουν τα συμβόλαια, των Μπέιλ, Μαρσέλο και Αζάρ) η Ρεάλ έχει την δυνατότητα για να επενδύσει αφού το μπάτζετ της, της δίνει την πιθανότητα. Επιπλέον έχει από την φετινή χρονιά, την ωρίμανση ορισμένων παικτών της. Ο Βινίσιους δεν πλέον είναι πλέον ταλέντο, αλλά ο άνθρωπος που έκρινε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με δικό του γκολ. Ο Ροντρίγκο δεν είναι το παιδάκι που παίζει που και που, αλλά ο game changer που έρχεται από τον πάγκο και αποκλείει με δικά του γκολ κοτζάμ Σίτι.
Ο Μπαπέ έμοιαζε το κομμάτι στο παζλ που έλειπε. Δεν το έκανε τελικά το ταξίδι, αφού διάλεξε χρήματα και όχι καριέρα, αλλά η Ρεάλ έχει το πορτοφόλι για ψάξει για προσθήκες και έχει κάνει ήδη μία σπουδαία, αυτή του Ρούντιγκερ. Ο Αντσελότι είναι μάλλον ευλογημένος και την επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει σε τρεις διοργανώσεις ως φαβορί… Στο τέλος μάλιστα είναι πιθανό να χαμογελάσει πάνω από μία φορά…
Πηγή
