Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Δημήτρης Μακαλιάς μαζί με την σύζυγο του, Αντιγόνη Ψυχράμη στο περιοδικό Hello και τον δημοσιογράφο Σάββα Μπίτζα. Μέσα σε όλα, μάλιστα, ο γνωστός ηθοποιός αναφέρθηκε στην απώλεια του αγαπημένου του αδελφού και την μονίμως δύσκολη διαχείριση της.
Δημήτρη, εσύ έχεις δοκιμαστεί και με ένα βίαιο τρόπο, με την απώλεια του αδελφού σου. Πως έμαθες να ζεις με αυτή την απώλεια μέσα στα χρόνια;
Ειλικρινά, την απώλεια ενός ανθρώπου, όταν γίνεται τόσο ξαφνικά και απότομα, δεν μπορείς να τη διαχειριστεί ποτέ. Λένε ότι ο χρόνος είναι βάλσαμο, δεν είναι όμως αρκετός. Το τραύμα κρύβεται σε ένα σημείο του εγκεφάλου και επανέρχεται κάθε μέρα. Τα πρώτα χρόνια επέστρεφε κάθε δευτερόλεπτο, τώρα κάθε λεπτό. Δεν φεύγει – και είναι ωραίο που δεν φεύγει. Καμιά φορά, όταν προσποιούμαι ότι το ξεχνώ, λέω στον εαυτό μου: «Γιατί να το ξεχάσεις; Είναι εδώ».
Θέλω να το επαναφέρω, να συγκινούμαι, μου αρέσουν η στεναχώρια και η μελαγχολία που φέρνει και επιδιώκω να το επικοινωνώ – με τον γιο μου πήγαμε στον τάφο του. Ήμουν πολύ δεμένος με τον αδελφό μου και η αγάπη που είχα για εκείνον παραμένει ακόμη. Δεν θέλω, επειδή έφυγε από τη ζωή, να τον αφήσω πίσω σε ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει. Ιδανικά, θα ήθελα να είναι εδώ οπότε προσπαθώ, όσο γίνεται, να τον κρατώ στη μνήμη και την ψυχή μου.
Τι θυμάσαι από εκείνον;
Τα πιο σημαντικά για μένα ήταν η αγάπη και το χαμόγελο του, το πόσο δοτικός ήταν απέναντι μου. Ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε να μου δίνει, δεν ήταν μόνο αδελφός, ήταν και φίλος και πατέρας. Γι’ αυτό και στα πολύ καλά τον έχω συνεχώς στο μυαλό μου.
