Από τον Nic Robertson
Υπάρχουν πολλά που μπορείς να παρατηρήσεις για την Ουκρανία. Αλλά κάνοντας ένα οδικό ταξίδι, μια παρατήρηση ξεχωρίζει — πόσο μεγάλη είναι η χώρα.
Τρεις εβδομάδες οδήγησης από το νότο προς τα ανατολικά σε αυτή την εκτεταμένη χώρα μέσα από χωριά, πόλεις, παλιά χαρακώματα και φράχτες που αποτελούν στρατηγικό ισοδύναμο αυτού του πολέμου, είναι ένα μάθημα – ένα μάθημα που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Σχεδόν έξι μήνες μετά, ο καταστροφικός πόλεμος παραμένει στάσιμος. Σκηνές που θυμίζουν τον πόλεμο των χαρακωμάτων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα συνακόλουθα σταδιακά κέρδη και τον θάνατο κερδίζουν συνεχώς έδαφος.
Το μέτωπο μήκους σχεδόν 1.000 μιλίων που άνοιξε ο Πούτιν έχει παγιωθεί, αλλά η χώρα πίσω είναι αχανής και ως επί το πλείστον αλώβητη.
Τριάντα μίλια πιο μακριά από την πρώτη γραμμή, τα γρασίδια της πόλης εξακολουθούν να κουρεύονται, ενώ πολλές εκατοντάδες μίλια μακριά, στην πρωτεύουσα Κίεβο, φανταχτερά εστιατόρια έχουν ανοίξει ξανά, όπου διατίθενται εκλεκτά κρασιά και παγωμένες σαμπάνιες, ενώ στο μενού υπάρχει και φρέσκο ψάρι της Μεσογείου.
Πρόκειται για μια πλούσια γη, με εύφορα αγροκτήματα και περήφανες καλλιέργειες, ενισχυμένες από βροχή και ήλιο. Αν το στρατηγικό βάθος είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από τις γραμμές του μετώπου, η Ουκρανία έχει διαθέσιμο αναξιοποίητο πλούτο.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι ο αριθμός των ανδρών σε ηλικία στρατιωτικής ηλικίας σε ολόκληρη τη χώρα που δεν έχουν ακόμη αφοσιωθεί στον αγώνα. Η Ουκρανία βρίσκεται σε πόλεμο, όχι όμως, ακόμα, όλοι οι Ουκρανοί. Μόνο μέρος της πιθανής μαχητικής δύναμης της Ουκρανίας βρίσκεται σε καταφύγια θαμμένα σε δεντροστοιχίες με θέα τις ρωσικές δυνάμεις.
Τσαγκάρηδες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, δάσκαλοι, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, συγκρατούν την προέλαση του Πούτιν, αλλά όταν η κυβέρνηση το χρειάζεται, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που μπορούν να κληθούν.
Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι ότι δεν πρόκειται για έναν πόλεμο που θα τελειώσει γρήγορα, δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο αν έχει ξεκινήσει ο πραγματικός καθοριστικός αγώνας.
Η πραγματικότητα επί του πεδίου
Καμία θέση πρώτης γραμμής δεν μπορεί πραγματικά να μετρηθεί μέρα με τη μέρα, αλλά μετά από εβδομάδες ταξιδιού και πολλές πολλές συζητήσεις, προκύπτει μια πραγματικότητα.
Ο πόλεμος μπαίνει σε μια πιο αργή φάση όπου τα περιγράμματα αυτού που αμφισβητούνται γίνονται ξεκάθαρα, αλλά η λεπτομέρεια κάθε μέρα αλλάζει. Οι δεντροστοιχίες που συνορεύουν με τα τεράστια χωράφια εδώ ευνοούνται και από τις δύο πλευρές για να μείνουν κρυφές από τα drones και τα χτυπήματα που ακολουθούν μόλις εντοπιστούν, αλλά τα ογκώδη χωράφια συχνά διαμορφώνουν τις γραμμές του μετώπου με απόσταση ενός μιλίου. Το αποτέλεσμα είναι μικρότερη πιθανότητα αλλαγής θέσεων.
Στρατιώτες σε ορισμένα μέτωπα στα ανατολικά είπαν στο CNNi ότι είχαν δει έως και τα μισά από τα στρατεύματα της Ρωσίας να αποσύρονται από τη μάχη, ωστόσο μόλις λίγα μίλια μακριά, η Ρωσία κάνουν αισθητή την παρουσία τους παντού. Και κατά μήκος των γραμμών στο νότο, τα ουκρανικά στρατεύματα μας είπαν ότι είχαν δει Ρώσους να συσσωρεύονται, να σπρώχνουν περισσότερες δυνάμεις προς τα μέσα.
Ουκρανοί αξιωματούχοι λένε ότι αναμένουν μια ρωσική προέλαση και έχουν δημιουργήσει μια αντί-αφήγηση ότι θα ανακαταλάβουν τη Χερσώνα, μια από τις πρώτες πόλεις που έπεσαν στις αρχές Μαρτίου, καθώς η Ρωσία εντείνει τα πλήγματα στο Μικολάιβ. Λογικά η Χερσώνα είναι η προφανής πρώτη μεγάλη ανάκτηση, καθώς οι περισσότερες ρωσικές δυνάμεις βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ποταμού Δνείπερου, καθιστώντας το ένα ευάλωτο προγεφύρωμα που εκτιμάται και από τις δύο πλευρές.
Αλλά η πραγματικότητα επί του πεδίου είναι ότι δεν είδαμε καμία συσσώρευση ουκρανικών δυνάμεων. Στην πραγματικότητα, ακριβώς το αντίθετο: τεράστιες εκτάσεις κοντά στο μέτωπο στερούνταν στρατιωτών. Οι δρόμοι έμοιαζαν σχεδόν ανέγγιχτοι από βαριά οχήματα μάχης ή τανκς, χωρίς ενδεικτική λάσπη στο δρόμο ή κάποιο σημάδι ότι τα στρατεύματα κινούνταν συντονισμένα.
Η Ρωσία είπε ψέματα για να μπει σε αυτόν τον πόλεμο, είπε ψέματα στον κόσμο ότι δεν θα εισέβαλε και είπε ψέματα στον εαυτό της, ότι περίμενε μια εύκολη νίκη. Μπορεί τώρα επίσης, να πέσει θύμα ενός προσεκτικά επιμελημένου ψεύδους ή μιας επιχείρησης πληροφοριών, που σπέρνει ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τις προθέσεις της Ουκρανίας. Διαφημίσεις σχετικά με μια νότια επίθεση της Ουκρανίας ίσως να μην είναι τίποτα περισσότερο από αυτό, ένα τέχνασμα που αναγκάζει τη Ρωσία, να αναδιατάξει δυνάμεις από τα ανατολικά προς τα νότια.
Τι δεν έχει αλλάξει, παρά την εισροή δυτικών οπλικών συστημάτων όπως το HIMARS των ΗΠΑ και το M777, το βρετανικό MLRS και το πολωνικό KRABS, η Ρωσία εξακολουθεί να υπερέχει της Ουκρανίας κατά περίπου πέντε προς ένα.
Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι λέει, ότι δεν θα υπάρξει ειρήνη έως ότου η Ρωσία εγκαταλείψει όλα τα κατεχόμενα εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, την οποία προσάρτησαν το 2014. Θα χρειαστεί έναν στρατό για να το κάνει, αλλά δεν αρκούν ο τακτικός και οι εθελοντές που έχει στη διάθεσή του σήμερα.
Ο στρατός της Ουκρανίας δεν θα υποχωρήσει ούτε εκατοστό χωρίς μάχη, αλλά ενώ ο εθελοντικός στρατός του έχει εντυπωσιάσει τον κόσμο και έχει εκπλήξει τις δυνάμεις εισβολής με την αποφασιστικότητα και την ανθεκτικότητά τους, η ανάκτηση χαμένων εδαφών θα κόστιζε λιγότερο αίμα με μια πιο ολοκληρωμένη και επαγγελματική δύναμη.
Κατά μήκος της πρώτης γραμμής οι στρατιώτες επανειλημμένα μας είπαν πως όταν άνοιγαν πυρ στις ρωσικές δυνάμεις τα όπλα του εχθρού σιωπούσαν. Η δυτική βοήθεια αγοράζει ανάπαυλα, αλλά όχι μια διαρκή ανακούφιση από την απειλή.
Με χλωμά πρόσωπα και απλανή βλέμματα οι στρατιώτες μάς είπαν πόσο χρόνο ξοδεύουν καταφύγιο σε σκαμμένες, υγρές, κλειστοφοβικές τρύπες, ότι αναρωτιούνται αν ο επόμενος πύραυλος θα είναι ο τελευταίος τους.
Αν δεν έχετε βιώσει αυτόν τον βομβαρδισμό, είναι εύκολο να υποτιμήσετε πόσο οδυνηρός είναι ο συνεχής κίνδυνος – τόσο για στρατιώτες όσο και για πολίτες. Τρώει στον ύπνο, παρατείνει το χρόνο, καταρρέει τη συγκέντρωση. Οι αισθήσεις είναι κλειστές, πολλές είναι αδιαπέραστες από τις εκρήξεις, χρησιμεύουν μόνο για κάλυψη, όταν μια έκρηξη είναι πολύ κοντά.
Αυτή είναι η ζωή που βρήκαμε σε πολλές πόλεις και χωριά ανάμεσα στις φαρδιές κορδέλες της αμφισβητούμενης περιοχής, όσο πιο κοντά στο μέτωπο τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος.
Όπως οι σκηνές από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πολίτες συγκεντρώνουν ξύλα από βομβαρδισμένα συντρίμμια των σπιτιών των γειτόνων, μαγειρεύουν έξω, επειδή δεν έχουν φυσικό αέριο, ρεύμα ή νερό. Φαντάζεσαι έναν τέτοιο χειμώνα; Σύντομα, δεν θα χρειαστεί, έρχονται οι κρύοι μήνες, οι κακουχίες και οι στερήσεις θα πολλαπλασιαστούν.
Τα τοπικά νοσοκομεία ετοιμάζουν θαλάμους έτοιμους να περιθάλψουν περισσότερα θύματα. Η Ρωσία στοχεύει ολοένα και περισσότερο αμάχους με παράνομες βόμβες διασποράς, αυξάνοντας σημαντικά τον αριθμό των θυμάτων και σκορπώντας τρόμο. Ένα θύμα μάς είπε ότι καθόταν έξω από το σπίτι του με φίλους όταν χτύπησε μια βόμβα διασποράς, τραυματίζοντας τρεις από αυτούς στα πόδια και τα χέρια και γεμίζοντας το σώμα τους με μικροσκοπικά μεταλλικά θραύσματα.
Η κόλαση του Πούτιν έχει πολύ πιο άσχημο αύριο, και καθώς το κύμα της επίθεσης του Πούτιν δεν έχει ακόμη γυρίσει οριστικά υπέρ της Ουκρανία, εξασθενεί υπέρ τους.
A three-week drive around Ukraine’s front lines taught me this: The tide of the war is unlikely to turn any time soon, Analysis by Nic Robertson
cnn.gr
