Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου*
Μια 17χρονη μετανάστρια, ανήλικη, έφυγε από τον Λίβανο για μια καλύτερη ζωή. Τα λίγα χρήματα που είχε μαζέψει, της εξασφάλισαν εισιτήρια για να φτάσει παράνομα μέχρι την Ελλάδα. Χωρίς να έχει χαρτιά, παρά μόνο ένα καρτοκινητό για να επικοινωνεί με τη μητέρα της – βλέπετε, ήταν ορφανή από πατέρα και είχε μικρότερα αδέρφια να βοηθήσει οικονομικά – έπρεπε να βρει μια δουλειά.
Το φορτηγό που την έφερε από τον Έβρο, την άφησε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Μαζί της υπήρχαν κι άλλοι μετανάστες. Κάνοντας μια βόλτα και ψάχνοντας τρόπο να επικοινωνήσει (δεν γνώριζε καθόλου ελληνικά και μίλαγε σπαστά αγγλικά) την προσέγγισε μια γυναίκα που της πρότεινε να πάει στο κατάστημα ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Να της εξασφαλίσει τροφή, στέγη και φυσικά δουλειά.
Η παραπάνω ιστορία θα μπορούσε να είναι αληθινή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν το ψέμα που είπα και το σενάριο που είχα πλάσει για να καταφέρω να μπω στις αποθήκες αυτού του άνδρα.
Αρκετά χρόνια πριν, στην τηλεοπτική εκπομπή που εργαζόμουν ως ρεπόρτερ, είχαμε πληροφορίες ότι κάποιος άνδρας στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα ισχυριζόταν ότι «βοηθούσε νεαρά κορίτσια και γυναίκες (μετανάστριες) να βρουν δουλειά» στη χώρα μας, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη: Τις κρατούσε «φυλακισμένες» στις αποθήκες που διατηρούσε κοντά στην επιχείρησή του, έως ότου κατάφερνε να τις «πουλήσει». Βλέπετε, η καταγγελία ήταν απλή: Εξαναγκασμός αλλοδαπών γυναικών σε πορνεία.
Έπρεπε όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί να επιβεβαιωθούν, ώστε το ρεπορτάζ να «βγει» στον αέρα. Επρόκειτο για ένα πολύ δυνατό «θέμα» και «έπρεπε να τα καταφέρουμε». Μικρή τότε ακόμη στην ηλικία -θα ‘μουν δεν θα ‘μουν 20 ετών- σκέφτηκα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Καμία άλλη συνάδελφος μέχρι εκείνη την ημέρα δεν είχε καταφέρει να μπει στις αποθήκες και να δει από κοντά όλα όσα συνέβαιναν εκεί.
Επισκέφθηκα την «αντικερί» που διατηρούσε ο άνθρωπος αυτός στη γωνία Μιχαήλ Βόδα και Εϋνάρδου. Με λίγα αγγλικά και με το παρουσιαστικό μου (μελαχρινή γαρ) κατάφερα να πείσω τον άνθρωπο που διατηρούσε παράνομο γραφείο «ευρέσεως εργασίας» να με βοηθήσει με το πρόσχημα ότι ερχόμουν από τον Λίβανο και δεν είχα κανέναν δικό μου στην Ελλάδα.
Το ποντίκι πιάστηκε στη φάκα. Δέχτηκε να με βοηθήσει και μου έταξε δουλειά σε ταβέρνα. Με οδήγησε, την ίδια στιγμή, σε κοντινή αποθήκη που διατηρούσε μόλις μερικά μέτρα πιο μακριά από το επιπλάδικο. Απ’ έξω φαινόταν ως ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Μέσα όμως, και πίσω από έναν τοίχο και μια ξύλινη πόρτα, υπήρχαν δυο κρεβάτια στριμωχτά, ένα γκαζάκι επάνω σε έναν πάγκο και μια μικρή τουαλέτα.
Μπαίνοντας, διαπίστωσα ότι δεν ήμουν μόνη. Υπήρχαν άλλες δύο γυναίκες, φοβισμένες και χαμένες. Δεν μιλούσαν καθόλου ελληνικά. Ήταν εκεί αρκετές μέρες και περίμεναν να τους βρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του επιπλάδικου. Στη μία είχε τάξει δουλειά ως σερβιτόρα σε κάποιο νησί, στην άλλη ως καμαριέρα σε ένα ξενοδοχείο.
Τρεις μέρες μετά την παραμονή μου στην αποθήκη, ήρθε ο μπράβος του ανθρώπου αυτού και μου ζήτησε ξαφνικά και χωρίς καμία άλλη προειδοποίηση να ετοιμαστώ για να πάω στο σπίτι του «αφεντικού» για να κάνω μπάνιο. Ντουζιέρα στην αποθήκη δεν υπήρχε. Κάθε μέρα έπαιρνε και ένα διαφορετικό κορίτσι «να κάνει μπάνιο» στο σπίτι του.
Αγχωμένη, μαγκωμένη και με το μυαλό μου να κάνει διάφορες σκέψεις για το πώς θα μπορούσα να ειδοποιήσω τον εργοδότη μου ότι κινδυνεύω και για το πού πάω, οδηγήθηκα στο σπίτι του ανθρώπου που μου είχε τάξει δουλειά. Εκεί τον άκουσα να λέει στον μπράβο του, ότι με είχε ζητήσει ένας τύπος που διατηρούσε ταβέρνα σε κοντινό νησί και έπρεπε να με «δοκιμάσει».
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ένιωθα ότι κινδύνευα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά. Έπρεπε να βρω μια ευκαιρία να πάρω τηλέφωνο τους συναδέλφους μου. Κάποια στιγμή μου είπε στα αγγλικά: «Πετάγομαι στο μαγαζί. Εσύ πλύσου μέχρι να έρθω». Έφυγε και πίσω του κλείδωσε την πόρτα.
Η καρδιά μου φτερούγιζε. Έβγαλα από την τσέπη το κινητό μου τηλέφωνο και τηλεφώνησα στον εργοδότη μου. Κλαίγοντας ζητούσα να με βρουν και να με βγάλουν. Περιγράφοντάς τους δρόμους που πέρασα, δίνοντάς τους τις οδούς και εξηγώντας σε ποιο κτίριο, όροφο και διαμέρισμα βρισκόμουν, περίμενα να έρθουν να με σώσουν. Άφησα ανοιχτό το κινητό μου τηλέφωνο για να καταγράφονται οι συνομιλίες όταν θα εμφανιζόταν ξανά εκείνος στο σπίτι. Έβρεξα τα μαλλιά μου για να μην κινήσω τις υποψίες και περίμενα ως ανυποψίαστο θύμα.
Μέχρι να με βρουν οι συνάδελφοί μου και η αστυνομία, ο άνθρωπος αυτός προσπάθησε να με αγγίξει και να με βάλει στο κρεβάτι. Εν ολίγης έδινα μάχη για την αξιοπρέπειά μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει κάποια στιγμή εκείνο το βράδυ: «Λεφτά και σπίτι θα έχεις αν μείνεις μαζί μου και σε γ@@@ εγώ».
Ήθελα να βάλω τα κλάματα. Να φωνάξω «βοήθεια», αλλά φοβόμουν πολύ. Αν με σκότωνε πριν προλάβουν να έρθουν να με βγάλουν έξω; Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Γλίτωσα τον βιασμό την τελευταία στιγμή, λόγω του χειρισμού μου και φυσικά των ανθρώπων που χτύπησαν την πόρτα και του φώναξαν να ανοίξει. Εκείνη τη στιγμή ο ίδιος κατάλαβε ότι κάτι πάει στραβά και εγώ πήρα μια ανάσα ανακούφισης, τρέχοντας να βγω έξω από την πόρτα.
Επρόκειτο για μια έρευνα-σοκ στα σκοτεινά μονοπάτια του trafficking γυναικών, που προκάλεσε μάλιστα τότε και την επέμβαση του εισαγγελέα. Επρόκειτο για ένα τυπικό κύκλωμα που έκανε ό,τι κάνουν τα περισσότερα κυκλώματα ακόμη και σήμερα. Φυλακίζουν γυναίκες με το πρόσχημα ότι θα τους βρουν εργασία, ενώ ταυτόχρονα τις εξαναγκάζουν στην πορνεία.
Αν θα έκανα ξανά αντίστοιχο ρεπορτάζ; Όχι. Αν θα διακινδύνευα ξανά τη ζωή μου; Ποτέ. Όμως, καταλαβαίνω και ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει φόβος και ανασφάλεια. Ξέρω τι νιώθουν αυτές οι γυναίκες.
Εγώ ήμουν και στάθηκα τυχερή. Πολλές γυναίκες όμως και νεαρά κορίτσια δεν έχουν καμία τύχη. Ξέρω ότι η καρδιά τους χτυπάει δυνατά κάθε φορά που κάποιος τις υποχρεώνει να κάνουν πράξεις που δεν θέλουν. Χτυπά τόσο δυνατά όσο και η δική μου καρδιά τώρα που ξέθαψα τις αναμνήσεις και έζησα ξανά εκείνο το εφιαλτικό βράδυ, περιγράφοντάς το.
*Η Μαργαρίτα Νικολάου είναι δημοσιογράφος, διευθύντρια του Mothersblog.gr
cnn.gr
